Cambodja!

Soo-as'day! 

Soo-as'day (je spreekt het uit als 'soessadee') is "hallo" in het Cambodjaans. Maar meestal zie ik de Cambodjanen elkaar begroeten met de Sompeah. Dit is een groet waarbij ze de handen tegen elkaar leggen en knikken. Hoe hoog ze hun handen houden is afhankelijk van de status. Hoe hoger de status (door leeftijd of beroep), hoe hoger de handen gehouden worden. Het is hier uit den boze om niet terug te groeten. Eerst was het even wennen, maar inmiddels ben ik het redelijk gewend en 'sompeah' ik er lekker op los. 

Ik woon sinds 6 dagen in Siem Reap, de derde stad van Cambodja. Een erg leuke stad met over het algemeen hele vriendelijke en behulpzame mensen. Aan die behulpzaamheid moest ik eerst even wennen, omdat ik dacht dat ze net als in Thailand alles deden om maar geld van je te krijgen. Inmiddels ben ik erachter dat de meeste Cambodja het allemaal goed bedoelen. Cambodia lijkt qua gewoonten vrij veel op Thailand. Het grote verschil is dat Cambodia wel echt een stuk minder ontwikkeld is door de tijd van Pol Pot en de Khmer rouge. Het verschil tussen arm en rijk is heel erg groot. In Cambodja is op dit moment een ongewoon lange droogte, waardoor er te weinig water is. De enorme nieuwe hotels en guesthouses kunnen onbeperkt water gebruiken, terwijl de mensen in de omliggende dorpen soms nauwelijks drinkwater hebben. Ik probeer er rekening mee te houden door zo min mogelijk te douchen. Douchen heeft hier toch vrij weinig zin. 2 minuten in de kleren en je zweet weer net zo als voorheen. 

Het leven in deze stad begint al aardig te wennen. Ik weet de weg nog niet, maar dat ligt meer aan mij dan aan de stad. Ik begrijp inmiddels hoe het betalingssysteem werkt, dat is ook erg fijn. Ze hebben hier namelijk zowel de Amerikaanse dollars als de Cambodjaanse riel, en de waarde ligt nogal uiteen. 1 dollar staat gelijk aan 4000 riel. Het gebeurt regelmatig dat ik met een briefje van 10 dollar betaal en 15 briefjes terug krijg met dollar/riel gemengd. Erg onpraktisch allemaal, maar dat zijn wel meer dingen hier en daar wen je aan. 

Voordat ik met mijn project begon had ik vier dagen vrij: namelijk het weekend en ook maandag. Want zondag was het namelijk labour day. En als land met de meeste nationale feestdagen in de wereld moet je daar natuurlijk van profiteren en de maandag ook vrij nemen. Ze vieren hier zo ontzettend veel, naast konings'dag', waarop de meeste mensen 3 dagen vrij zijn vieren ze ook '' de vader van de koning' dag. Kortom: de Cambodjanen grijpen gewoon elke kans om dagen vrij te zijn met beide handen aan. Je kan het ze ook niet kwalijk nemen, aangezien veel mensen twee of drie banen hebben om rond te kunnen komen. 

Ook ik heb goed gebruik gemaakt van de vrije tijd voor en op labour day. Zo heb ik al veel lekker eten gehad, de stad verkent, geshopt en het Angkor gebied bezocht. Angkor is een gebied van 400 km2 met ruïnes en tempels. Angkor betekent heilige stad in het Khmer, en de bekendste tempel Angkor Wat werd tussen 1113 en 1145 gebouwd in opdracht van de toenmalige koning. We hadden gehoord dat het erg mooi is om de zonsopgang te zijn boven de tempels. Gelukkig wilde de broer van de twee zussen die het guesthouse beheren wel mee met zijn Tuktuk. Dus de volgende ochtend om 5.00 zaten we met zijn vijven in de Tuktuk, op weg naar Angkor met de prachtige zonsopgang. De zonsopgang was uiteindelijk niet heel speciaal. Ik had er persoonlijk meer van verwacht als je er om half 5 voor je bed uit komt, maar we waren wel lekker voor de ergste hitte binnen. De bekendste bouwwerken die we hebben gezien zijn de Angkor Wat en de Bayon tempel. Twee enorm grote tempels. Ik heb er eens goed naar gekeken, maar het is voor mij nog een raadsel hoe ze de tempels hebben gebouwd. Angkor Wat is 65 meter hoog, dus ze hebben enorme stenen van 1 bij 1 meter 65 meter omhoog getild, in de brandende zon, zonder stijgers of kraanmachines. Ik hoorde dat er tijdens het bouwen van de tempels erg veel mensen zijn overleden. Toen ik de enorme bouwwerken zag verbaasde me dat helemaal niks. De tocht zou eigenlijk tot 2 a 3 uur 's middags duren. Maar rond half 1 waren we zo klaar met de warmte dat we terug zijn gegaan, richting het zwembad.

Op de nationale vrije dag maandag hebben we geshopt en heb ik een drankje gedronken met een vrijwilligster van mijn project uit Zwitserland en haar vrienden uit Zwitserland, Japan en Cambodja. Dit was erg interessant, omdat je met al die culturen bij elkaar echt merkt hoe verschillend ze allemaal zijn. Wat ik tijdens deze avond vooral heb geleerd is dat japanners leuke mensen zijn, Zwitserland heel heel erg duur is en dat gedroogde inktvis niet lekker is. En met niet lekker bedoel ik een stukje rubber dat smaakt naar vis dat al dagen in de zon ligt te rotten. Op het bord zag het er al niet smakelijk uit moet ik zeggen, maar toen de rest er zo lekker in zat te eten en ik een stukje onder m'n neus gedrukt kreeg (taste, it is good, really, try) ben ik toch meer overstag gegaan. Iets met groepsdruk. Ik heb het idee dat de rest wel aan mijn gezicht kon lezen dat ik het niet lekker vond, volgens mij was ik nog nooit door drie verschillende culturen tegelijk uitgelachen. 

Al die vrije dagen waren erg leuk, maar gisteren begon dan eindelijk waarvoor ik hier ben gekomen: het vrijwilligerswerk. Zonder enig idee wat me stond te wachten kwam ik gisteren op mijn rode fietsje vanaf de zandweg de poort van Anjali house binnen rijden.Ik had van de coördinator van het project te horen gekregen dat we rustig mochten beginnen, eerst een aantal dagen meekijken en dan dingen oppakken. De gedreven 22 jarige Khmer docente TV (uitspraak) met wie ik samenwerk dacht daar alleen heel anders over: 'so, did you prepare the workshop?. Een voor mij wat onverwachte vraag, maar later kwam ik erachter dat ze net twee maanden begonnen is met lesgeven in Anjali house. Daarnaast geeft ze in de avonduren nog ergens anders les en studeert ze wanneer ze geld heeft aan de universiteit. Ze is dus elke dag moe, ze weet niet goed hoe ze moet lesgeven of orde moet houden en de kinderen 'are driving her crazy', zoals ze het zelf zegt. De organisatie heeft haar verteld dat ik in Nederland docent ben. En toen ze naar veel uitleg nog niet begreep dat een kinderopvang toch echt wat anders is heb ik me er maar bij neergelegd. TV is enorm gedreven en wil alles leren van de westerse lesmethoden. Alles is alleen een vrij groot begrip, en de lesmethodes die in Nederland gebruikt worden zijn hier niet echt toepasbaar in de te kleine leslokaaltjes waar de energiebommetjes opeengepropt zitten, en waar sommige kinderen geen schrift of stoel hebben. Ik heb wel beloofd dat ik TV zoveel mogelijk ga leren over onze manier van lesgeven. Het eerste waar we nu mee bezig gaan is 'the control of the kids'. Dit vind ze namelijk erg lastig, wat ik heel erg goed begrijp in deze omstandigheden. Ik weet alleen zelf ook nog niet helemaal hoe ik haar hiermee kan helpen, dus dat wordt nog interessant. 

Het water en de lunch op Anjali house is nog wel even een dingetje. De kinderen krijgen namelijk tussen de middag en in de ochtend eten op het project, om ze te motiveren om langs te komen. Deze kinderen komen uit de armste gezinnen en moeten soms 1.5 uur fietsen om op school te komen. Omdat ze thuis vaak niet genoeg voedingsstoffen binnenkrijgen, krijgen ze eten op het project. Nou is dat eten op zich prima, en ben ik een vrij gemakkelijke eter. Maar toen ik het keukenpersoneel maandag een enorme vis op een boomstam met een soort van bijl in stukken zag hakken met graad en al (wat ze hier met alle dieren doen, niks wordt weggegooid) begon ik toch een beetje te twijfelen aan de lunch. Toen Marieke met de lunch het deksel optilde en er een enorme vissenkop in de vocht met morning glory dreef werden die vermoedens wel aardig bevestigd. Gelukkig was het eten vandaag heel lekker en hadden we waarschijnlijk gewoon een pechdag. 

Ik heb nu twee dagen op het project gehad en ik weet al dat ik me hier prima ga vermaken de komende acht weken. Het is even wennen door het cultuurverschil, maar de kinderen zijn geweldig. Ondanks hun soms moeilijke omstandigheden thuis zijn ze altijd vrolijk en zingen en dansen ze de hele dag. Zowel de Khmer medewerkers (zes totaal) als de vrijwilligers (drie) zijn erg open en gezellig. Deze openheid had ik van de Khmer collega's niet verwacht, maar over de meeste dingen zijn ze open en heel nieuwsgierig hoe het bij ons gaat.

Mijn plan voor de komende weken is het geven van workshops met voor volgende week het thema vriendschap en de docente observeren en advies geven. Ik heb er heel veel zin in en zal jullie volgende week laten weten hoe deze dingen tot dan toe gaan! 

De foto's komen in het album Siem reap te staan. 

Liefs, Elisa