Siem Reap week 2: Battambang, Anjali house & culture!

12 mei 2016 - Siem Reap, Cambodja

Soo-as' day allemaal!

Wat gaat de tijd hier mega snel. Afgelopen dinsdag was ik alweer drie weken van huis weg en vandaag ben ik alweer twee weken in Siem Reap. Na twee weken begin ik al aardig te wennen aan deze stad: ik weet aardig de weg te vinden en kijk niet meer op van de zandwegen en het gebrek aan verkeersregels. 

In deze twee weken heb ik al een soort van dagelijkse routine ontwikkeld. Elke doordeweekse dag sta ik om 07.00 uur op. Zit ik voor 07.30 aan het ontbijt en vertrek ik om 08.00 naar Anjali. Daar ben ik om 16.15 weer klaar. Als ik dan om 16.30 al zwetend bij het guesthouse aankom ga ik me omkleden en zwemmen met de andere vrijwilligers. Om 19.00 meeten we beneden bij het guesthouse om ergens te gaan eten. Na het eten gaan we vaak nog even ergens wat drinken of shoppen in een van de night markets. Shoppen in de night market betekent door smalle paadjes lopen met overal kraampjes met dezelfde kleding, sjaaltjes, tassen, sieraden en souvenirs, en elke twintig seconden luisteren naar een marktvrouw die "wanna buy something ladyyyy", "good price for you ladyyyyy" of "only one dollaaaaaaa" roept. Dit zijn overigens ook gelijk de enige zinnen die ze kunnen zeggen. Enorm irritant, en ik zou willen dat ik ze uit kon leggen dat mensen aanspreken zodra ze een oog op je kraampje laten vallen niet echt een goede verkoopstrategie is. 

Dus, tot zover mijn dagelijkse routine. De weekenden verlopen hier tptaal anders. Afgelopen weekend zijn we naar Battambang geweest, de tweede stad van Cambodja. Na een interessante busrit van vier uur (op een gegeven moment hield de asfaltweg gewoon op en moesten we voorzichtig de "asfaltdrempel" af om verder te rijden op zand en losse steentjes) kwamen we aan in Battambang. Op het station was het echt gekkenhuis. Tuk tuk drivers renden met 38 graden achter de bus aan, bordjes omhoog houdend met namen van hotels en hostels, om wat geld te verdienen. Rich en zijn vriend waren de gelukkigen die ons naar een hotel mochten brengen. Dit was gratis, als we die middag ook de "Battambang tour" met ze gingen doen. Dit waren we al van plan, dus we konden de mannen extra gelukkig maken. Die middag vertelde Rich me dat het laagseizoen is, en dat ze elke ochtend om 6.00 op het busstation staan en hopen dat ze die dag werk hebben, wat meestal niet zo is door de grote concurrentie. "he was very very lucky he could do this tour with us today" vertelde hij me. Rich was de hele dag aan het lachen en vertelde regelmatig een mop in zeer gebrekkig Engels. We wilden hier eigenlijk met de boot terug van Battambang naar Siem reap, maar toen we dit aan Rich vertelden begon hij heel hard te lachen. "you can do that, you can pay and push the boat to Siem reap". Wat bleek, door de droogte was de rivier bijna volledig opgedroogd. Met de boot teruggaan was dus niet echt een optie meer. 

We hadden met Rich afgesproken om om 14.00 de Battambang tour te gaan doen. Dit is een standaard tour die iedereen hier doet. Het eerste onderdeel was de bamboe trein (zie foto's). Met de "trein" reden we een paar kilometer over een spoor, namen we even pauze en gingen terug. Dit was wel grappig om te doen, maar niks vergeleken met het volgende onderdeel. Dit waren namelijk de killing caves bovenop een berg. Een prachtige omgeving waar vreselijke dingen zijn gebeurd. 

Ik weet niet in hoeverre iedereen op de hoogte is van het regime van Pol Pot, maar van 1975 tot 1979 zijn miljoenen mensen de steden uit gedreven om gedwongen te werken op het platteland. Voor ongeveer 2 miljoen mensen had dit de dood tot gevolg. De berg waar wij waren was zo'n plek waar de mensen uit Battambang heen gedreven werden om onderaan de berg te gaan werken. Rich vertelde dat 11 van zijn familieleden daar zijn omgekomen van de honger of zijn vermoord. Hij vertelde dat er genoeg eten was, maar dat de mensen geen eten kregen. Dat vrouwen hun babies moesten achterlaten in de geïmproviseerde gevangenis, en dat ze die babies in de avond verscheurd door hongerige honden terugvonden. Dat veel mensen neervielen door de hitte en de honger en dorst. Als je deze mensen hulp bood werd je zelf vermoord. Families werden uit elkaar gehaald, want Pol Pot geloofde in liefde voor het land. En je kon niet tegelijkertijd van je familie houden en van het land, geloofde hij. Als je niet uit jezelf overleed door de omstandigheden of martelingen, werd je vermoord. Dit deed de Khmer rouge door mensen vanaf een berg naar beneden in een grot van ongeveer 20 meter diep te gooien. Er was een aparte kleinere grot voor de babies en kinderen. Ik heb in een van die grotten gestaan en het was verschrikkelijk. Als ik eraan terugdenk krimpt mijn maag weer samen. De kledingresten en botten lagen er nog, en het was enorm indrukwekkend om het gat in de lucht te zien waardoor de mensen de grot in werden geduwd. Het verschrikkelijke is dat dit nog maar kort geleden is en dat zulke dingen nog steeds gebeuren in de wereld. Laten we met zijn allen maar heel dankbaar zijn dat we het in Nederland zo goed voor elkaar hebben. 

Na de killing caves zijn we naar de bat cave gegaan, een grot waar met zonsondergang duizenden vleermuizen als een zwart wolkje uit komen vliegen om op zoek te gaan naar eten. Erg leuk. Na de tour zijn we gaan eten, gaan dansen en gaan slapen. Dat slapen was nog wel een dingetje. Weten jullie nog dat ik in en vorige blog had gezegd dat ik zo'n hekel had aan kakkerlakken? Nou, rond 3.00 's nachts werd ik wakker van een kriebelend gevoel bij mijn gezicht, vaak is dit niks, maar ik besloot nu toch even te checken wat het was. Toen ik met mijn telefoon scheen, zag ik nog net een kakkerlak van zo'n 8 cm het licht ontvluchten door onder mijn lakens te kruipen. We waren beide geschrokken, want de kakkerlak verdween heel snel onder een kast. Jullie kunnen je vast voorstellen dat ik geen oog meer dicht heb gedaan die nacht (en de nacht erna). 

Goed, tot dusver wat ik kwijt wilde over de weekendje in Battambang. Nu wat nieuws over waarvoor ik hier ben: mijn project. Ik heb het heel erg naar mijn zin in het Anjali house. De eerste dagen waren even wennen, maar ik vind steeds meer mijn draai op het project en heb al wat dingen opgepakt om te doen. Dat ik me zo thuis voel komt heel erg door de vriendelijke collega's en vrolijke kinderen die vol humor zitten. Je kan je niet half voorstellen hoe erg deze kinderen verschillen van Nederlandse kinderen. Deze week was het thema van mijn workshops "friends", en gisteren gingen we een knutsel maken met poppetjes die de handen vasthouden. Op het project hebben ze nauwelijks knutselspullen omdat ze afhankelijk zijn van donateurs, dus heb ik zelf spulletjes van thuis meegebracht. Het was een enorm simpele knutsel, maar de kinderen vonden het ge-wel-dig. De bel voor de pauze werd genegeerd en de kinderen waren het lokaal niet uit te krijgen. Elke dag hoor ik hier: teacher, paper? Teacher, balloon? Maar ik moet streng zijn, want de spulletjes zijn voor de workshops. Omdat ze zo weinig hebben zijn ze heel creatief. Geen bal? Dan voetballen we wel met de schoenen van de docenten en vrijwilligers. Dit zorgt ervoor dat ik aan het eind van de dag regelmatig het terrein moet doorzoeken naar mijn slippers. 

Ik ben er inmiddels achter dat de meeste kinderen van mijn project geen fijn leven hebben thuis. Veel kinderen zijn liever op Anjali dan thuis. Op Anjali hebben ze veiligheid, worden ze verzorgd, kunnen ze douchen, hebben ze drinkwater en twee keer per dag eten. Thuis hebben kinderen regelmatig verslaafde ouders zitten die de kinderen totaal niet kunnen bieden wat ze nodig hebben. Regelmatig komen kinderen aan met wel heel verdachte wondjes of plekjes, en sommige kinderen krijgen in het weekend niks te eten thuis. Anjali gelooft dat geen enkel kind gedwongen moet worden om te bedelen of werken, en geeft ze een plek waar ze veilig van hun kindertijd kunnen genieten. Anjali is volledig afhankelijk van giften en al het geld dat binnenkomt wordt gebruikt voor de kinderen. Dus als iemand nog op zoek is naar een organisatie om aan te doneren, keep this in mind ;). Ondanks de omstandigheden zijn de kinderen enorm vrolijk en energiek. Ze kijken elke dag weer uit naar de workshop die ik geef (teacher, workshop??) en het maakt echt niet uit of we gaan zingen, dansen, knutselen of sporten: alles is even leuk. 

Tussen de lessen door hebben de kinderen een kwartiertje pauze, in dit kwartier heb ik de meest hilarische en interessante gesprekken met TV. Zij heeft namelijk geen idee hoe het er bij ons aan toe gaat. Dus toen ik haar vertelde dat ik een vriend heb, was haar eerste vraag: So, when will you marry? Toen ik haar vervolgens uitlegde dat dat heel lang kon duren voor mensen trouwen en dat mijn ouders helemaal niet getrouwd zijn kreeg mijn lieve collega een mini hartaanval: '' WHY?? that's very very bad! Must marry! Looking very bad! Must marry, really! Dus pap en mam... Het gesprek met TV werd nog interessanter toen ik haar probeerde uit te leggen wat de anticonceptiepil is. Dit had ik beter niet kunnen doen, want ze denkt nu dat ik binnenkort doodga. Ik kan haar ook niet op andere gedachten brengen, dus volgens mij bidt ze nu elke ochtend om 5 uur voor me in de kerk. Volgens mij heeft TV inmiddels best een raar beeld van ons in Nederland. Ik liet haar namelijk laatst een foto van mijn hamster Prinses Rozijn zien. Do you know what this is? Vroeg ik haar. Ze keek er heel gek naar en zei uiteindelijk: Uhm.. a rabbit?. No, a hamster! We keep them as pets in cages, for fun. For fun??? Why!!?? Ik had het idee dat ze het begrip huisdier niet eens kende, aangezien ze hier alleen dieren houden om op te eten of als lastdier. Ze vroeg zich af waarom mensen in godsnaam een dier zonder enige functie in een kooitje houden. Gisteren in de pauze vertelde ze me ook iets interessants. Ze slaapt niet zo goed meer, want ze heeft last van geesten. Ze waren er vorig jaar ook maar die heeft ze kunnen verdrijven door te bidden. Degene die ze nu heeft zijn alleen lastiger weg te krijgen, en ze weet nog niet of het goedaardige of kwaadaardige geesten zijn. Ze woont in een kerk, dus ik wist niet of ik het verhaal nou heel grappig of creepy moest vinden. 

Naast het geloof in andere dingen en het trouwen zijn er nog veel meer grappige en verbazingwekkende cultuurverschillen. Zo hebben ze, zoals ik hierboven al beschreef, geen verkeersregels en slechte wegen. Ze hebben hier geen haaientanden of voorrangswegen. Je komt met zijn allen op een kruispunt af en spreekt door elkaar aan te kijken of door te toeteren af wie er eerst gaat. In het begin was dit enorm lastig en durfde ik geen weg over, maar inmiddels kom ik elk kruispunt vrij gemakkelijk over. Fietspaden kennen ze hier niet en vaak zijn ook voetpaden nergens te bekennen. Iedereen rijdt en loopt gezellig op een weg. Tijdens het fietsen verbaas ik me nog steeds over de dingen die je ziet onderweg: hele gezinnen op een scooter, monniken achterop een scooter en honden die op de weg liggen en waar iedereen rustig omheen rijdt, en speakers op palen aan de kant van de weg. Een paar keer per week wordt hier een dagdeel iets door omgeroepen. Eerst dacht ik dat het misschien de Cambodjaanse vorm van het weerbericht en het nieuws is. Aan tafel in Anjali vertelde Bun Thorng, een docent, dat ze omroepen welke mensen er allemaal overleden zijn. Een soort gesproken overlijdensadvertentie is het dus. Hierboven benoem ik de monniken al. Nou, monniken zie je overal. Rich vertelde ons dat als een monnik overlijdt, iemand anders in de familie het overneemt. Hij vertelde dat hij het drie dagen heeft geprobeerd, maar tot de conclusie was gekomen dat tuk tuk driver meer iets voor hem was. Monniken hebben hier ook wel een bijzonder bestaan. Dagelijks gaan ze langs de deuren om eten te verzamelen. Ze doen dit door op de stoep te gaan staan wachten. Een kind brengt dan een broodje naar zo'n monnik toe. De monnik begint vervolgens iets tegen het kind te zeggen in een hele vreemde taal, en dan loopt hij weg. De monniken zijn hier heel modern. Ze gaan hier gewoon met het openbaar vervoer (tuk tuk) en hebben een mobiele telefoon. 

Zaterdag is de koning jarig, dus dat betekent dat ik tot aan met dinsdag vrij ben. Morgen ga ik met Jasmin, een erg leuke Zwitserse vrijwilliger van Anjali, Ide en Jasmin haar Cambodjaanse vrienden een nachtje kamperen op Kulen Mountain. Dit schijnt een erg mooi natuurgebied te zijn, en we kunnen slapen in een schooltje dat toch dicht is. We gaan op scooters ernaartoe, en gaan barbecuen, Ide zijn verjaardag vieren, kleine dorpjes bezoeken, zwemmen in de fontein. Samreth, een Cambodjaanse jongen heeft het programma gemaakt en het zit echt bomvol. Beide dagen wilde hij rond 6.00 van huis weg. Jasmin heeft hem gevraagd of het ook iets later mocht, en nu vertrekken we morgen om 07.45 en gaan we zaterdag "pas" om 06.30 ontbijten. Ik heb enorm veel zin in het weekend en ik hoop veel interessante dingen te zien onderweg :)

De foto's van Battambang en mijn project staan in het album Cambodja. 

Liefs, Elisa 

Foto’s

9 Reacties

  1. Alie vording:
    12 mei 2016
    De tijd gaat idd snel meisie ...geniet er van alles wat je mee maakt liefs alie
  2. Iektje:
    12 mei 2016
    Haha wat een super verhaal weer Liesie. Wie weet....binnenkort een bruiloft.
    Heel veel plezier met alles wat je nog gaat doen. Ennuh...hopelijk niet al te vel van die mega kakkerlakken meer.brrrr
  3. Trijnie:
    12 mei 2016
    Heb je weer mooi geschreven nichtje, zo leuk om te lezen en je te volgen. Geniet er maar heerlijk van.
  4. Linda:
    12 mei 2016
    Wat weer een verhaal, super om te lezen dat je het zo naar je zin hebt en zoveel meemaakt! Heel veel plezier dit weekend en geniet van alles
  5. Kunnie:
    12 mei 2016
    We zijn onder de indruk van je verhaal. Veel waardering voor de hulp die jullie bieden. Respect voor deze onerneming en de aandacht via het reisverhaal naar het thuisfront. De kinderen genieten en jullie ook. Dit is "rijkdom".

    Kunnie en Wim
  6. Gisela rosies:
    13 mei 2016
    Heerlijk om te lezen dat je zo aan het genieten bent...nog een geweldige tijd daar!!
    Groetjes van ons allen
  7. Stef:
    15 mei 2016
    Prachtig verslag weer Elisa. Njoy
  8. H Velt:
    15 mei 2016
    Elisa wat een mooi en verdrietig verhaal knuffel Enge
  9. Jannie Thier:
    18 mei 2016
    hoi Elisa
    Wat een prachtig verhaal geniet er van.
    Maak je waarschijnlijk maar een keer mee deze ervaring.
    Petje af gr tante Jannie