Time of my life in Cambodia

Suor sdey allemaal! 

Enorm laat (inmiddels ruim een maand na mijn reis) toch nog een blog over de rest van mijn reis. Ik schrijf hem vooral voor mezelf om alles goed te onthouden, maar voor de liefhebbers deel ik hem toch maar ;) 

Omdat ik onmogelijk al die leuke dingen in detail kan beschrijven zal ik wat samenvattend vertellen over mijn project en de leuke weekendjes. 

Time of my life at Anjali.. 

Ik ben echt enorm dankbaar dat ik twee maanden bij het Anjali house heb mogen werken. Ik heb erg veel leuke dingen kunnen doen. Zo was mijn hoofdtaak natuurlijk het geven van de creatieve workshops. Ik heb uiteenlopende workshops gegeven over hygiene, emoties, vriendschap, en gewoon leuke knutselworkshops. Dat laatste was favoriet. De kinderen vonden het heel leuk om te kleuren, knippen, verven, plakken etc. Dit kunnen ze ook erg goed! de meeste achtjarigen konden mooier tekenen dan ik (nou weet ik niet wat dat zegt over mij). Niet alleen de kleintjes vonden het knutselen leuk overigens. Ik had regelmatig jong volwassenen in mijn les zitten die aanboden om te 'helpen', en vervolgens zelf tussen de kleintjes zaten te knutselen. Een gezellig Cambodjaans muziekje erbij en je hebt een gezellig knutseluurtje. De workshops over emoties waren overigens niet zo'n succes. De kinderen leren hier namelijk om iedere ochtend te roepen: 'how are you today? I AM HAPPY!'. In Cambodia zijn ze namelijk allemaal heel positief, dus over negatieve emoties wordt met kinderen niet gepraat. Andere emoties dan 'happy' konden ze dan ook niet beschrijven. Ik als toegepaste psychologie student kon dit natuurlijk niet goed hebben, dus als TV (de Khmer docent van de groep) er niet was leerde ik de kinderen om aan het begin van de les happy/okay/sad te zeggen. Dit was geen hele gemakkelijke opgave, aangezien de kinderen mij niet verstonden en ik hun niet. Maar met smileys tekenen op het bord en gezichtsuitdrukkingen laten zien kom je een heel eind. 

Wat me heel erg aansprak aan het werken op mijn project is dat het allemaal heel gemoedelijk en makkelijk ging. Was de moeder/tante/zus/buurvrouw van een docent ziek en moest diegene verzorgd worden? Dan ging die docent naar huis en nam een andere docent (of vrijwilliger) die klas er toch ook even bij. Samen spelletjes doen of een film kijken, hier werd nooit moeilijk over gedaan. Viel de stroom weer eens uit of waren de klassen overstroomd? Dan gaan we toch gewoon in het water spelen of we geven de kinderen een uurtje eerder vrij. Is het gebouw toe aan een schoonmaak? Dan organiseren we toch een schoonmaak dag met alle kinderen. Er werd echt nooit moeilijk gedaan en alle problemen waren zo makkelijk opgelost, dat het leek of er geen problemen waren. 

De middagklas, een foto op de laatste dag.

Cleaning day! 

Die schoonmaakdag was trouwens nog wel bijzonder. Ik was de enige begeleider van mijn klasje 6 t/m 8 jarigen want TV was die dag ziek. We hadden niks georganiseerd: pak maar gewoon een bezem/emmer/doek o.i.d. en ga maar schoonmaken. Vlak voor we begonnen zag ik het al helemaal mis gaan: die kleintjes kunnen natuurlijk nooit zelf bedenken waar ze schoon moeten maken, laat staan hoe ze schoon moeten maken. En hoe ga ik ze dat zonder de taal te spreken uitleggen voordat ze allemaal verdwenen zijn om te gaan spelen. Verbaasd dat ik was toen alle kinderen netjes bezems en vuilniszakken pakten, het terrein begonnen schoon te maken en de vuilniszakken netjes weg brachten naar de weg.. Waar deze kinderen achterlopen op onze kinderen qua schoolprestaties en op sociaal-emotioneel vlak, zo ver lopen ze voor op onze kinderen wat betreft schoonmaken en zelfstandigheid. Na een half uur was ik de regie wel kwijt, en had ik geen idee meer waar mijn kinderen waren. Na een zoektocht om het gebouw vond ik ze in de douches: ze hadden (iets) te veel zeep gebruikt en hadden hun eigen schuimparty. Ik heb me maar omgedraaid en ben weggelopen. Niemand maakt zich hier immers toch druk om dingen ;) 

Nu ik het over de douches heb schiet me ineens weer een interessante situatie te binnen. Ergens in de laatste week kwamen alle kinderen druk schreeuwend naar me toegerend om me mee te nemen richting de toiletten: ELISA! SNAKE!!! Snake?? Elisa is echt niet van plan om een snake voor jullie te vangen in dat toilet. Gelukkig was er een dappere schoonmaakster die het wel aandurfde. Achteraf gezien bleek de slang dood te zijn, dus zo gevaarlijk was het allemaal niet. Je hoort mij in ieder geval nooit meer klagen als een kindje op Hoi Pippeloi vraagt of ik een spinnetje weg wil halen.  

Naast de kinderen die enorm energiek, grappig en gezellig waren, hebben de Khmer docenten en vrijwilligers er ook voor gezorgd dat ik een erg leuke tijd heb gehad. Zeer regelmatig was er iets te vieren en gingen we gezellig met zijn allen uit eten en nog even een drankje doen. Tijdens deze etentjes had ik altijd dikke pret. De Khmer docenten vinden het namelijk erg leuk om elkaar (vriendschappelijk) te beledigen, waar ze dan vervolgens zelf erg hard om moeten lachen. En die lach werkt echt enorm aanstekelijk. Het meest grappige en bijzondere was nog wel gaan 'dansen' met Wanda, een van de docenten. Wanda was nog nooit op stap geweest en is heel verlegen, maar hij wilde per se mee uit naar Pub street. Na een dansje in de Westerse bar 'Angkor What?' stond hij alweer buiten, bang en verward om zich heen te kijken. Wanda had zojuist echt een cultuurshock meegemaakt en wilde snel weg, want een enge man zat hem de hele tijd aan te kijken, en het was sowieso wel tijd om te gaan slapen. 

Een les in de ochtend 

Ben je nieuwsgierig geworden en wil je meer weten over Anjali? Of wil je iets goeds doen en zorgen dat de kinderen kunnen eten/ een tas en fiets kunnen krijgen en naar school toe kunnen? Kijk dan vooral even op de site! http://anjali-house.com/

Preah Vihear; one of the amazing weekends

Dus, dat was wel de samenvatting (die toch niet zo heel samenvattend was) van mijn project. Dan nu de vrije weekenden: hierin heb ik enorm veel toffe dingen gedaan, vaak met de motor. De langste motor tour was naar Preah Vihear, een tempel op de grens van Cambodia en Thailand. De tocht hiernaartoe duurde zo'n vier uur. We gingen met zijn zessen: Ide, Jasmin en ik als westerse mensen en Khnhey, Samrith en de docent van Khnhey als locals. Jasmin en ik deelden samen een hele mooie witte motorbike. De tocht startte zoals elke tocht met de Cambodjanen belachelijk vroeg, maar inmiddels was ik dat gewend. We begonnen met wat pech, want na zo'n tien minuten had Ide een lekke band. Dus band laten maken, in de tussen tijd rijst met kip ontbijten, en weer verder. Een lekkere lunch van rijst met verschillende soepen en interessante tig interessante uitzichten en dorpjes verder kwamen we aan bij ons Hostel, die Jasmin, Ide en ik hebben betaald voor de Cambodjanen als 'bedankje' voor de leuke tijd (maar vooral omdat het voor ons geen geld was, en voor de Cambodjanen heel veel geld). De Cambodjanen hadden een kamer samen en Ide, Jasmin en ik.

We kregen van Samrith, die altijd fungeert als een soort reisleider, een half uur de tijd om te rusten voor we weer zouden vertrekken naar de Preh Vihear tempel. In dat half uur hebben wij doodop op bed gelegen. In dat halfuur hebben de Cambodjanen alle drie gedoucht, de wifi code geregeld en water gekocht.... waarna ze op onze deur klopten om te vertrekken. Om bij de tempel te komen moesten we de motor beneden parkeren en met een truck omhoog de berg op. Dit was echt werkelijk waar doodeng! Het was zo stijl dat ik me vast moest houden aan de bank (die verticaal stond). Eenmaal boven aangekomen met knikkende knieën was het uitzicht al prachtig, en we waren nog niet eens bij een tempel. We kwamen eerst bij een oude enorm lange trap op de berg die ooit door koning Jayavarman in de 9e eeuw is gebouwd. De eerste fotoshoot van het weekend begon hier. Ik geloof dat ik ongeveer 45 minuten op die trap heb gestaan, met telkens andere personen, op 20 verschillende plekken, in 30 verschillende poses. Vooral de leraar van Khnhey leek een voorliefde te hebben voor fotoshoots, nog meer dan de gemiddelde Cambodjaan al heeft. Toen we eindelijk na de fotoshoot de trap af konden kwamen we bij een soort van dorpje aan waar soldaten woonden. Dit bleek de grens van Thailand en Cambodja te zijn. Tot een paar jaar geleden hadden Thailand en Cambodia een conflict over tot wie de tempel toebehoorde. Cambodia heeft gewonnen, en bewaakt zijn tempel nu erg goed. Er stonden heel wat wapens en machinegeweren klaar voor de strijd. De soldaten waren heel vriendelijk, alle jongens mochten de wapens even vasthouden voor een foto. 

We moesten de hele trap weer op om naar de tempels te gaan. Een hele klim die het zeker waard was. Wauw, wat een prachtige tempel en wat een mooi uitzicht! De tempel ligt boven op de berg en er staan meerdere delen achter elkaar. In het midden heb je een soort van doorkijk zodat alle delen zichtbaar zijn. Vanaf alle kanten had je een mooi uitzicht over ofwel Thailand of Cambodia. Het hele jammere aan dit uitzicht was dat er grote kale plekken waren op de plek waar eerst bomen stonden. Samrith vertelde me dat hier, en op veel andere plekken, enorm veel gekapt wordt. Dit heeft er onder andere voor gezorgd dat de olifanten en tijgers die hier tot een aantal jaren geleden waren, er nu niet meer zijn. De Cambodjanen merken de veranderingen ook op. Khnhey zei eens; 'eerder kon ik dieren soortgelijk aan vossen horen huilen in de nacht, maar nu hoor ik ze niet meer'. Zonde vind ik het.. 

Die avond was Samrith jarig, we hadden voor hem een T-shirt gekocht en een grote kaart met foto's gemaakt. Ondanks dat hij het niet liet merken (want dat doen ze niet) was hij er heel blij mee. De volgende dag had hij zijn shirt al aan, en vorige week stuurde hij nog een foto van het shirt en de kaart. Hier in Cambodja geven ze altijd een kledingstuk als cadeau, echt ideaal. Tot een aantal jaren geleden vierden ze in Cambodja verjaardagen nog niet, maar inmiddels hebben ze de manier van vieren overgenomen van de westerlingen. 

We hebben 's avonds nog een drankje gedronken, voetbal gekeken en zijn daarna gaan slapen. De nacht was kort: om 6.00! uur 's ochtends werd ik wakker van Samrith die op onze deur klopte. 'Are you ready to go??' zei ie toen ik de deur open deed. We hebben nog heel even kunnen slapen maar moesten om 7.00 toch echt vertrekken. Die dag hebben we nog een andere prachtige tempel gezien die misschien wel mijn favoriet was: Koh Ker. Een piramidevormige tempel waarvan de stenen door de begroeiing groen lijken. De tempel heeft zeven lagen en is 35 meter hoog. Het hele leuke was dat we helemaal naar de boven konden klimmen. Vanaf daar had je een prachtig uitzicht, dit was heel bijzonder. Hierna hebben we nog een paar kleine tempels in de omgeving bekeken die minder toeristisch waren, het gebied bestaat namelijk uit zo'n 180 tempels, waarvan er maar zo'n 20 door toeristen bezocht worden omdat de rest in de jungle ligt. Na een heeeele lange rit, zadelpijn, duimen dat de scooters het zouden overleven, een tropische regenbui en een lekkere lunch kwamen we terug in Siem reap. Doodmoe, dolgelukkig en dolblij dat ik weer normaal kon douchen. 

Akira's landmine museum school 

Een ander bijzondere tocht in het weekend was die naar het landmine museum en school. Akira is de eigenaar van het museum en de school, hij wordt geholpen door  Jill en Bill, een Amerikaans stel, en vrijwilligers. Ide was vrijwilliger op dit project. Akira was in de tijd van de Khmer rouge kindsoldaat. Eerst voor de Khmer rouge, daarna voor de Vietnamezen. Hij heeft door heel Cambodia de vele landmijnen gelegd. Na de oorlog is hij de landmijnen onschadelijk gaan maken en heeft hij ze verzameld. In het begin deed hij dit in zijn eentje en zonder beschermend pak! Levensgevaarlijk! En alleen maar om zijn mensen te helpen. Hij begon ook met het opvangen van landmijnslachtoffertjes die geen thuis meer hadden. Bewonderenswaardig! Alle landmijnen heeft hij in zijn huis bewaard. Op een gegeven moment kwamen mensen erachter wat hij deed en inmiddels is er een heel team om landmijnen onschadelijk te maken, is het 'huis' museum uitgegroeid tot een groter museum en wonen er zo'n 15 kinderen die daar samen met meer kinderen goed onderwijs krijgen. 

http://www.cambodialandminemuseum.org/ (Link naar de site van de school)

Charity event and bicycle trip

In de meeste weekenden gingen we de trips maken op een motor, maar 1 weekend was dit anders, toen zijn Jasmin en ik met ongeveer 100 andere studenten naar een liefdadigheid event op het platteland gefietst. Dit begon weer lekker op tijd om 07.00 in de ochtend. Het event werd georganiseerd door Utdom, een man die we kenden. Vooraf aan het event wisten we eigenlijk helemaal niks, behalve dat we ergens naartoe zouden fietsen en we spelletjes zouden gaan doen. We vertrokken in twee groepen: de local group en de foreigner group. De foreigners bleken alleen niet zo enthousiast te worden van het dagje fietsen, dus waren Jasmin en ik samen de foreigner groep, en de 98 andere studenten de 'locals' groep. Gelukkig waren er wel wat mensen, waaronder een van de professoren van de universiteit, die bij aan wilden sluiten. Deze professor is in de tijd van de Khmer rouge naar Engeland vertrokken en heeft daar een eigen bedrijf gehad. Ondanks dat hij het daar heel goed had miste hij Cambodja, dus hebben hij en zijn vrouw het bedrijf verkocht en zijn ze teruggekomen naar Cambodja. Ondanks dat hij eigenlijk al gepensioneerd is wilde hij toch graag nog iets doen. Dus geeft hij een paar dagen per week Engels aan de universiteit. We hebben veel gepraat, erg leuk natuurlijk om iemand te spreken die goed Engels kan en die de verschillen tussen de culturen echt ziet. Hij vertelde onder andere over hoe erg Cambodja veranderd is de afgelopen jaren. Wat heel erg grappig was, was dat ik niet het idee had dat ik met een Cambodjaan aan het praten was. Qua lichaamstaal, opvattingen en manier van praten was het precies iemand die bij ons vandaan kwam. Na een fietstocht van een uur (wat erg lang is op een slechte mountainbike en in de brandende zon) kwamen we aan op het event. Hier was het mijn taak om samen met Jasmin spelletjes te doen met groepen kinderen. Daarnaast heb ik geleerd om mandjes te vlechten, hebben we gedanst en gezongen, en kregen we de hele middag door heerlijk eten. Als enige westerlingen waren we erg populair en iedereen wilde dat we hun eten zouden proeven. Heel erg vervelend natuurlijk ;) 

De fietstocht terug was zwaar. Heel erg zwaar. In de middag in de brandende zon, geen hoofddeksel, geen water.. en zo'n drie uur gefietst door de bossen en over het terrein van Angkor Wat. De 'twee groepen' waren samengevoegd. Alleen checkte Utdom af en toe of we er nog waren door 'foreigner group??' te roepen. Waarop wij met zijn tweeën braaf onze hand opstaken. Ik was enorm blij toen we aan het einde van de middag, met barstende koppijn en enorme zadelpijn, terug waren in Siem reap.

Phare <3 

Die avond zijn we nog met het project naar Phare geweest, het circus waar ik in een eerdere blog al over geschreven heb. Ze hadden wederom een geweldige show genaamd 'Sokha' over een meisje dat haar vrienden en familie verliest in de oorlog en geplaagd wordt door nachtmerries over de Khmer rouge. Door middel va dansen leert ze langzaam weer leert genieten van het leven. Het verhaal is gebaseerd op het leven van de oprichters van Phare. De show was heel erg verdrietig, spannend, vrolijk en grappig. Echt een aanrader voor wie ooit naar Cambodja gaat! Op de pagina van de link hieronder kun je de trailer bekijken en meer lezen over de shows.

http://pharecircus.org/our-shows/sokha/

Zo, dit was (voor nu) mijn laatste blog over Cambodja. Ik hoop dat de redenen voor mijn enthousiasme over het land, de natuur en de mensen duidelijk zijn geworden. Ik kijk nu, bijna twee maanden na mijn vertrek uit Cambodja, nog steeds terug met zoveel mooie herinneringen. Ik kan iedereen die een totaal andere cultuur wil ervaren aanraden om een keer naar Cambodja te gaan. Zien hoe mensen die niets hebben zo vriendelijk, vrijgevig en vrolijk zijn werkt erg inspirerend kan ik je vertellen. Als je deze mensen zo simpel ziet leven, genieten van de dingen en gelukkig ziet zijn met zo weinig, begin je je toch af te vragen wat nou echt belangrijk is in het leven ;) Mijn kijk op de wereld is in ieder geval erg veranderd :)

Waarschijnlijk volgt volgende week nog een blog over mijn reis door Maleisië en Singapore. 

Soum sva kum, 

Elisa